ROZDZIAŁ II

Pomimo przykrego poranka, spotkanie z przyjaciółmi w Crown naprawdę rozweseliło Usagi. Wielką radość dziewczynie sprawił widok Minako przekomarzającej się z Yatenem, Ami dyskutującej z Taikim o nowych odkryciach w dziedzinie astronomii, żartującego Seiyi oraz roześmianych Rei i Makoto. Tak dawno nie widziała swoich przyjaciół razem. Nieustannie spoglądała na siedzącego obok niej Seiyę, nie mogąc uwierzyć, że chłopiec z powrotem jest z nią na Ziemi i wczorajsze spotkanie nie było tylko snem. Niestety, obiecała mamie, że wróci na obiad, więc musiała dość szybko się pożegnać.

- Króliczku, wszystko w porządku? - zapytał w Seiya, który zaproponował dziewczynie, że odprowadzi ją do domu.

- Nie rozumiem - niepewnie odparła Usagi.

- Nie żartuj sobie, widziałem, że jak przyszłaś do Crown, byłaś dość smutna. Co się stało?

- Nic takiego, rano dzwoniłam do Mamoru, myślałam, że chętnie się z wami spotka, ale obudziłam go i mieliśmy dość nieprzyjemną rozmowę, trochę mnie to rozstroiło - z wyraźną niechęcią odparła blondynka.

- Wszystko między wami dobrze się układa? - nie odpuszczał Seiya.

- Tak, chociaż spędzamy ze sobą niewiele czasu. Mamoru starał się nadrobić stracony rok, ja mam sporo nauki w przedostatniej klasie. Nie widzieliśmy się od ponad tygodnia, ale wszystko między nami w porządku. Już mój dom! Pójdziemy wieczorem na spacer? - zaproponowała Usagi.

- W takim razie przyjdę po ciebie o szóstej. Do zobaczenia Króliczku! - zawołał Seiya.

***

- Usagi-chan, do Ciebie! - krzyknął Shingo.

- Już idę!

- Mamoru - rzucił Shingo, podając słuchawkę siostrze. Chłopiec nie przepadał za narzeczonym Usagi. Był dla niego zbyt poważny i o wiele starszy, jednak starał się nie okazywać swojej niechęci, żeby nie ranić siostry.

- Witaj, Usako. Przepraszam za mój poranny wybuch, jestem ostatnio przepracowany i przez to zbyt drażliwy. O czym chciałaś mi powiedzieć? - zapytał Mamoru.

- Trzy Gwiazdy przyleciały nas odwiedzić i dziś umówiliśmy się w Crown. Były wszystkie dziewczyny, szkoda, że ty nie mogłeś - odpowiedziała Usagi.

- Ja też żałuję. Pewnie teraz będziecie często się spotykać?

- Jeśli nie masz nic przeciwko temu...

- Oczywiście, że nie, to twoi przyjaciele. Na pewno chcesz się nimi nacieszyć. Bardzo dobrze, że przyjechali, mam ostatnio dużo pracy i nie będę miał wyrzutów sumienia, że cię zaniedbuję. Muszę kończyć. Trzymaj się, Usako - powiedział Mamoru odkładając słuchawkę.

- Cześć, Mamo-chan - pożegnała się Usagi, jednak odpowiedział jej tylko sygnał telefonu.

***

Mamoru długo patrzył na telefon, myśląc o wszystkich rzeczach, których nie potrafił powiedzieć narzeczonej. Nie mógł obarczać jej swoimi problemami, była na to zbyt młoda i zbyt wrażliwa. Czasem zazdrościł Usagi - miała jego i swoje przyjaciółki, tak wiele osób, które wiedziały o jej podwójnym życiu. On sam nie miał nikogo. Usagi była jeszcze dzieckiem, a jego koledzy ze studiów nie wiedzieli o nim prawie nic. Teraz kiedy czuł, że jego problemy go przerastają nie miał do kogo się zwrócić.

- Usako, nadal cię kocham, jednak najpierw muszę poradzić sobie ze sobą. Coś ciągnie mnie do ciebie i odpycha równocześnie. Nie chcę cię ranić i obarczać problemami nie do udźwignięcia. Tak będzie lepiej, wybacz mi - powiedział na głos Mamoru, sam nie będąc pewien czy chce, żeby Usagi to kiedykolwiek usłyszała.